Geldik…Geldiiik…Nihayet Anavatandayız…
Sözleriyle gözlerimi açtığımda trenimiz hız kesmiş, Edirne karaağaç Garı’na girmek üzereydi.
Şumnu Edirne arasındaki yaklaşık 300 kilometrelik yolu 24 saatte tamamlayarak Anavatana giriş yapmıştık. Hem bizler hem de bizleri karşılayanlarla birlikte sevinç çığlıkları atılıyordu.
Bayram çocuklarına dönmüştük aile büyüklerimizle birlikte…
Başta babam ve Halil dedem olmak üzere, trenden inenler hemen yerlere kapanıp, toprağı öptüler. “Şükürler olsun vatanımız geldik, dinimiz kurtuldu, esaret sona erdi…” diyerek yüzlerini toprağa sürdüler uzun süre.
Öncelikle yaşlılar, kadınlar ve küçük çocuklar kamyonlarla acilen Edirne Göçmen Misafirhanesine gönderildiler. Anamla en küçük kardeşimiz Şaban da gönderilenler arasındaydı.
Yatak, yorgan ve kap kacaktan oluşan denklerimiz vagonlardan indirilip, gardaki depolara istiflendi. Ardından bizler de misafirhaneye götürüldük.
Muhacirhanede kahvaltı yaptırıldıktan kısa bir süre sonra, başta hastalık belirtisi olanlar olmak üzere, herkes sağlık kontrolü için sıraya girdi.
Muhacirler ayrıntılı bir muayeneden geçirilerek tüberküloz, soğuk algınlığı, ishal ve kızamık gibi bulaşıcı sağlık sorunlarının olup, olmadığı araştırılıyordu. Hastalık teşhisi konulanlar revire gönderildi.
Yolculuk boyunca öksüren ve oldukça halsiz düşmüş olan anam da revire gönderilenler arasındaydı.
Henüz iki yaşını bitirmiş olan kardeşimiz Şaban anamdan zor ayrıldı. Cemile Teyzem ve Fatma nenem zorla anamdan ayırdılar Şaban’ı…
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
