BABAM MERSİN'DE SÜREKLİ İŞ BULDU

 

5 Temmuz 1956 Perşembe, Mersin…

Bir yılımızı doldurduğumuz Mersin artık avuç içimiz gibi bilindik hale geldi. Özellikle yaz tatillerinde, nerelerde daha çok simit ve halkalı tatlı satabileceğimizi de biliyoruz.

12 yaşına girmiş ve ilkokul beşinci sınıf öğrencisi olmuştum. 15 haziranda okulumuz tatile girer girmez, ertesi gün halka tatlısı yapmak için hazırlıklarımızı tamamlamış ve 18 haziranda da ilk tatlımızı satmıştım.

Bugün saat 06:00’da Yoğurt Pazarı’ndaki fırından aldığım 50 simitin tamamını satarak eve geldim. Kahvaltıdan sonra da kardeşimle birlikte 100 halka tatlısı yaparak satışa çıktık. Öğleye kadar tatlıların bir bölümünü satmıştım.

Eve gelip, kalanları bıraktıktan sonra, hala hastanede yatmakta olan anamı ziyarete gittim.

Anamı oldukça iyi görmüştüm. Hemşirelerden bir önümüzdeki günlerde taburcu olabileceğini de söylemişti.

Ana ziyaretinden sonra tekrar halka tatlılarımla sahile indim. Akşam üzeri tatlıların da tamamını satmış olarak eve geldim.

Evi derleyip, toparladıktan sonra çevremizdeki çeşmelerden ihtiyacımızı giderecek kadar su taşıdım.

Saat 22:00 civarında babam güler yüzle, mutlu bir görüntüyle eve geldi. Biraz da çekinerek,

-Hayır mı baba?

Diye sorduk.

-Hayırlı haberlerim var çocuklar

Dedi ve anlattı. Mersin Tarsus yolu üzerinde, göçmen barakalarından yaklaşık 6 km doğuda, Karaduvar diye bilinen yerde ATAŞ adında bir tesisin yapımına başlanmıştı.

Genelde kol ve beden gücü kaynaklı işçiye ihtiyaç varmış. Orada işe başlamıştı babam, mutluydu. Biz de mutlu olmuştuk.  Babam,

-Mehmet, sizler neler yaptınız bu gün, tatlı satışları nasıl gidiyor?

Diye sordu. Öğleye kadar simit sattığımızı, öğle arasında da hastanede anamı ziyaret ettiğimi söyledim. 

-Verimli bir gün geçirdik Baba. Hem aldığımız simitlerimizin hem de yaptığımız tatlıların tamamını sattık.

Dedim. İşe başladığı ‘’ATAŞ’’ şirketini sordum Babama. Anlattı…

Günümüzde Akdeniz Belediyesi’ne bağlı bir mahalle olan Karaduvar’da, Mersin limanının temelinin atılmasından sonra, ‘’ATAŞ Anadolu Tasfiyehanesi’’ Mobil, Caltex ve BP tarafından kurulmuş ve yüzlerce kişiye iş kapısı olmuştu. 

ATAŞ, ortak şirketlere ait işlenmiş akaryakıt ürünlerini tanklarında depolayacak ve yine ortak şirketlerin talepleri doğrultusunda, depo tanklarındaki ürünlerin kara tankerlerine, tren vagonlarına veya deniz tankerlerine dolumlarını sağlayacaktı.

Şirketin kuruluşunu yaptığı Karaduvar, Mersin’in merkezine bağlı bir mahalleydi. Burada yaşayan insanların büyük bir çoğunluğu geçimini tarım ve seracılıktan sağlıyordu. Denize kıyı olan mahallelinin küçük bir kısmı da balıkçılıkla uğraşıyordu.

Karaduvar’lalar başlangıçta ATAŞ tesislerinin kuruluşunu sevinçle karşılamışlardı. Ne var ki günümüzde sevinçleri kursaklarında kalmış durumda.

Mahalleye girdiğinizde mahallenin ATAŞ petrole ait rafineriler ile tamamen çevrelenmiş durumda olduğunu görürsünüz.

Birbirine ellişer yüzer metre aralıklarla yapılmış dolum tesisleri ve devasa petrol depolarının atıkları sarmıştır her yeri…

Atıkların oluşturduğu kanal üzerinde kümelenmiş sinekler mikrop dağıtan bir kanatlı bir orduya dönüşmüş durumda…

Meyve ve sebzeciliğin bittiği yer olmuş Karaduvar Mahallesi…

İLKOKUL ÜÇÜNCÜ SINIF BİTTİ

 

30 Haziran 1956 Cumartesi, Mersin…

1955-1956 Eğitim ve Öğretim yılı, 9 Haziran Cumartesi günü karnelerimizi almamızla birlikte tamamlandı. Bütün derslerimiz ‘’Pekiyi’’ olarak karnemize geçmişti.

Kuvayi Milliye İlkokulu'nda dördüncü sınıfta okumaya hak kazanmıştık.

Anam hastanede ve babam da sürekli bir iş bulamamıştı. Çukurova’daki Pamuk tarlalarında mevsimlik işçilik dönemini yaşamıştık 1951 yılının yaz aylarında. 

Bu kez, sürekli bir işi olmayan babamın ‘’günübirlik işçilik’’ dönemi başlamıştı.

Başta Gümrük Meydanı olmak üzere, Mersin’in birkaç meydanında her sabah ‘’amele pazarları’’ kuruluyordu.   Günlük işlerde çalışmak isteyen babam gibi işçiler/ameleler sabahın erken saatlerinde bu pazarlarda yerini alıyordu.

Günlük işçiye ihtiyaçları olanlar da, yaptıracakları işe göre, ameleler arasından seçim yapıyorlardı.

Ortadoğu ve uzak doğudan kaçak gelenlerin çokça rağbet ettiği amele pazarlarında, sabah 06.00’da kaldırımlara dizilen yaklaşık 100-150 yabancı ve 10-15 Türk işçi kendilerini alacak ‘’elçi ‘’arabalarını bekliyordu. 

Saat 10.00’a kadar iş çıkmazsa tekrar evin yolunu tutuyorlardı. Babam da bunlardan biriydi.

Çiftçilik dışında bir becerisi olmadığı gibi doğru dürüst okuma yazmasının da olmaması genelde işsiz kalmasını sağlıyordu.

Sonraki yıllarda en azından adını soyadını yazıp, okuyacak ve imzasını atacak kadarı öğrendi. Giderek, genelde bizim okuyup anlayabileceğimiz mektuplar da yazmaya başladı.

Anamın hastanede olduğu bu dönemde, babamın da sürekli bir işinin olmaması, kardeşimle beni para kazanacak yeni arayışlara götürdü.

Sabahları simit satmaya devam ediyorduk. Ancak yeterli değildi. 

Babamın yaptığı derme çatma bir ayakkabı boya sandığı ile ayakkabı boyamaya başladık. 

Ne var ki yılın 300 günü güneşli geçen Mersin’de ayakkabı boyacılığı pek para getirmiyordu.

Sonunda Halka tatlısı yapıp satmaya karar verdik kardeşimle… 

Halka tatlısı yapımı için önce tatlı hamuru hazırlamasını öğrendik. 2 çay bardağı ılık süt içinde 3 adet yumurtayı iyice çırptıktan sonra içine kabartma tozu ve irmik ilave ediyorduk.

Bu üç malzeme iyice karıştırıldıktan sonra üzerine 3 su bardağı unu da ilave edip, hafif cıvık bir kıvam alan tatlı hamurunu oluşturup sıkma torbasına koyuyorduk.

Sıkma torbasının küçük bir deliğinden, önceden hazırlanmış kızartma tenceresine, halkalar halinde hamur bırakılıyordu. İyice kızaran halkalar da şerbet içinde bir süre bekletiliyor ve satışa hazır hale getiriliyordu.

Simit satışlarımızın dışında Halka tatlısı satışı da rağbet görmüş ve para kazanmaya başlamıştık.

Başarılı olmak ve kazanmak yaşama sevincimizi arttırıyordu.