ÇUKUROVA'DA PAMUK HASADI SONA ERDİ
30 Eylül 1951 Pazar, Osmaniye… Babamın ”Meehmeeet, Muustafaaa…Kalkın artık” sözleriyle gözlerimi araladım. Sabahın erken saatleri olmalıydı… Sonbaharla birlikte havalar serinlemiş, yoğun nem oranı azaldığı gibi, bir nebze de olsa sivrisinek istilasından kurtulmuştuk. Rahat uyumuştum ki karabasan rüyalarımdan birine yakalanmamıştım. Doğrulup, kalktım ve çevreme bakındım. Sessiz, hüzünlü ve hummalı bir çalışma vardı son konakladığımız pamuk tarlasında. Hüzünlüydük, Halil Dedemi pamuk tarlalarında toprağa vermiştik… Hüzünlüydük, iki buçuk yaşındaki kardeşim Şaban’ı Elbistan Hasanköy’de toprak altında bıraktığımız gibi, Halil Dedemi de Ceyhan pamuk tarlalarındaki toprağın altında bırakacaktık. Sessizdik çünkü pamuk hasadı sona ermişti… Sessiz ve hüzünlüydük çünkü, hem işsiz hem de konaklayacak yersiz, yurtsuz kalmıştık… ***** Babamın sesli uyarısı üzerine dere kenarına giderek, elimizi yüzümüzü yıkayıp, di...