İVRİZ ÖĞRETMEN OKULU İÇİN İLK ADIM

17 Eylül 1958 Çarşamba, Misli…

Leyli meccani olarak adlandırılan parasız yatılı okullar fukara çocuklarının kurtuluş reçetesiydi.

Köy Enstitüleri ve ardılları olan öğretmen okullarıyla askeri okullar leyli meccani olarak öğrenci almaktaydılar.

Hem Öğretmen Okulları hem de askeri okullar aydınlık Türkiye için yetiştiriyordu öğrencilerini. İvriz öğretmen Okulu da bunlardan biriydi.

18 Ağustos’ta iki gün süren parasız yatılı sınavlarına katılmış, kendimce oldukça başarılı da olmuştum. 25 gündür sonuçlarını bekliyordum.

15 Eylül Pazartesi akşamüzeri, Niğde’den gelen köy otobüsüyle birlikte benim için müjdeli haber geldi.

İvriz Öğretmen Okulu Müdürlüğü gönderdiği yazıda yazılı sınavı kazandığımı ve 19 Eylül Cuma günü yapılacak sözlü sınavda hazır bulunmam gerektiğini yazmıştı.

Kardeşim kazanamamıştı. Buruk bir sevinç yaşandı evimizde.

Bayezid öğretmenimizin de devreye girmesiyle, kardeşimin önümüzdeki yıl ilkokul beşinci sınıfı tekrar ederek bilgilerini taze tutması kararlaştırıldı.

Bir yolunu bulup Mersin’de beden işçisi olarak çalışmakta olan babama durumu bildirdik.

Akıncı Ailesinin, buruk da olsa, mutluluğunu paylaşmak ve beni sözlü sınav için Konya Ereğlisi’ne yaklaşık 10 km uzaklıktaki okula götürmek için geliyordu. Dün öğleye doğru da geldi.

İki oğlundan birinin parasız yatılı olarak okuma hakkını kazanma aşamasında oluşuna çok sevinmişti. Gözlerinin içi gülüyordu. Ellerini havaya açarak ”Hamd-ü senalar olsun” diyerek dualar etti.

Bu sabah erkenden otobüsle Niğde’deki bitpazarına gittik. Bana takım elbise, gömlek ve ayakkabı alındı. Evin bazı ihtiyaçları da tamamlandıktan sonra eve döndük.

İçim içime sığmıyordu. Alınanları giymek ve üzerimde nasıl durduğunu görmek istiyordum. 

Gerçi almadan önce denemiştik ama yine de evde görmek istiyordum.

Giydim…

Alınanların hepsi üstüme tam oturdu. Bendeki çalımı görecektiniz.

Hem yazılı sınavı kazanmış hem de takım elbise sahibi olmuştum. Çocuklar gibi şendik deyimi tam da bana uymuştu…

Ben alınanları prova mahiyetinde giyip, kendimce çalım atarken kardeşim arkadaşlarıyla çelik çomak oynamaya gitmişti üzüntüsünü belli etmemek için.

Yaklaşık yarım saat sonra ben de çıktım çelik çomak oynanmakta olan alana. Başta Osman olmak üzere diğer arkadaşlarım kutlayıp, başarı dileklerini ilettiler.

Osman’a anasının evde olup, olmadığını sordum. Olumlu yanıt alınca da Hatice Teyzeyi ziyarete gittim.

Ellerini öptüğüm Hatice Teyze’ye ödünç aldığımız ‘’Osman’ımın Pantolon Parası’’ 10 Lirayı verip, binlerce teşekkür ettim.

İvrizli olmaya bir adım kaldığını, bunun gerçekleşmesinde bize verilen 10 Liranın önemini anlattım.

-Hakkını helal et Hatice Teyze.

Dedim. Gözleri yaşarmış ve duygulanmıştı.

-Helal olsun evladım. Sen de benim çocuklarımdan biri sayılırsın…

Hatice Teyze’den sonra okula gittim.

Bayezid öğretmenim 1958-59 Eğitim ve Öğretim Yılı için hazırlık yapıyordu. Güler yüzle girdiğimi görünce kazandığımı anladı. Beni yetiştirmenin ve sınav kazandırmanın gururunu yaşıyordu.

Saygıyla ellerini öptüm, verdiği emekler ve yardımları için teşekkür ettim.

Köy Enstitüleri ve ardılları olan Öğretmen Okulları ve İvriz üzerinde bir süre sohbet ettikten sonra,

-Önemli olan yazılı sınavları kazanmaktı Mehmet. Sözlü sınavı nasılsa kazanırsın. Buradaki başarılarını orada da sürdür.

-Teşekkür ederim öğretmenim. Hiç kuşkunuz olmasın. Kendi şansımı yaratmanın, hazırlıklı olarak fırsatla karşılaşmak olduğunu öğrendim. Her zaman sınıf birincisi olmak için çalışacağım.

-Aferin sana…Bundan hiç kuşkum yok. Ben de senin gibi öğrencilere yardım edebildiğim için çok mutluyum.

Tekrar teşekkür ederek eve döndüm.

Bana önce İvriz’in sonra da tüm öğrenim hayatımın kapılarının açılmasını sağlayan başta Bayezid Tuna Öğretmenimiz olmak üzere Hatice Teyze ile Yakup Amcayı hiç unutmadım, şükranla andım.

Mekânları Cennet olsun dedim…