KARAHASANUŞAĞI KÖYÜ'NDEYİZ

7 Mayıs 1951 Pazartesi, Elbistan…

Elbistan’ın Alevi Kürt köylerinden biri olan Karahasanuşağı (Qeresenon) köyündeyiz…

Dün öğleden sonra Toprak İskan Müdürlüğü yetkilileri tarafından yerleştirileceğimiz köyler açıklandı. Her köye birer aile olarak dağıtılmıştık. Dedem Halil Kurtuldu, 7 kişilik ailesi ve 3 torunuyla Elbistan’ın yaklaşık 50 km doğusundaki Karahasanuşağı köyüne gönderiliyordu.

Edirne Muhacirhanesi hastanesine ince hastalık teşhisiyle yatırılan anamın, refakatçi olarak kalan babamla birlikte, tedavi sonrası bize ulaşıncaya kadar iki kardeşimle birlikte ben de Halil dedemlerle birlikte bu köyde kalacaktık.

Bu dağıtım hiç iyi olmamıştı. Bulgaristan’dan koparıldığımız gibi burada da birbirimizden koparılmıştık. Diğer bütün Karagözler Muhacirleri gibi bizi de derinden yaralamıştı.

Sabah kahvaltısından sonra, saat 08:30 civarında, Elbistan Kaymakamlığı tarafından sağlanan bir araçla yolcu edildik. 

Elbistan’dan yaklaşık 50 km doğusundaki Karahasanuşağı Köyü’ne ulaşmak, doğa koşulları ve ulaşım araçlarının yetersizliği nedeniyle, 6 saatten fazla zaman almıştı.

İki tarafında yükselen V şeklindeki bozkır tepeler arasında dağınık bir yapılanma oluşturan Karahasanuşağı Köyü’ne, öğleden sonra 14:30 civarında girdik. Alevi-Kürt köylerinden biriydi Karahasanuşağı ya da Kürtçe adıyla Qeresenon .

Köy sakinlerinden bazıları biraz hayret biraz da tedirginlikle karşılamışlardı Kurtuldu Ailesini.  Demografik yapının değiştirilmesi amacıyla gönderildiğimiz biçimde algılamışlardı gelişimizi.

Davetsiz misafirler olarak bizi karşılayan Köy Muhtarı, Maraş Toprak ve İskân Müdürlüğü yetkilileri ve resmi evrakları görünce, yamaçta bulunan hayvan ahırlarından birini konaklayacak yer olarak gösterdi. Ağıldan bozma bir evdi, ev denilebilirse. Kış koşullarında, hele Maraş bölgesinde, yaşama uygun bir yer değildi. 

Muhtar görevini yapmış olmanın huzuruyla bizden ayrıldıktan sonra dedem  nenem, dayılarım ve Cemile Tetem (teyzem) le birlikte hayvan ağılını kısa sürede yaşanacak hale getirdiler…