1961-62 EĞİTİM VE ÖĞRETİM YILI FİİLEN BİTTİ

5 Mayıs 1962 Cumartesi, Çapa İstanbul…

Bugün yine gelmemişti Betül…

Bahar ve İşçi Bayramı olan 1 Mayıs okul zaten tatildeydi. Pazartesi günü olmadığı gibi Çarşamba günü de yoktu Betül.

Perşembe günü tam yoklamayı bitirmiştim ki sınıfa girdi Betül. Bana bakmadan yerine oturdu, defter ve kitabını çıkarmaya başladı.

Kalbim gümbürdeyerek çarpıyordu. Çarpıntısının dışarıdan duyulacağı korkusuyla yoklama defterine sınıftaki öğrenciler tam yazarak sırama geçtim. Bu arada Gülay da beni gözlüyordu.

Yerime oturduğumda, ben ne salak bir çocuktum. Dedim içimden.

Betül’ün cinsel ayırımsız arkadaşlık davranışlarını yanlış algılamış, üstelik kendisine olan platonik aşkımı söyleme cesaretini bulamamıştım.

Farkına varmıştı ama, varmamış gibi davranmıştı.

Arkadaşıyla kendisin
i takip etmeden önce duygularımı açığa vurmuş olsaydım üzücü ve aşağılayıcı olayla karşılaşmayacaktım.

Gülay’a söylemiş olduğu gibi, Betül de üzgün görünüyordu. Devamsızlık yapmasından da anlamıştım üzgün olduğunu.

Gülay’ın uyarılarına rağmen yanlış yapmıştım. Boşuna dememişler ”aşkın gözü kördür” diye.

Benim hem gözüm hem de insani duygularım körleşmişti.

Gözlerimizin içini güldüren, enerjime enerji katan, sürekli görme isteğiyle kalbimde tatlı bir çarpıntıya yol açan duyguydu Betül’ün kalbini çalma isteği…

Betül’ün kalbini çalma isteği, yaptığım bir yanlıştan ötürü, arkadaşlığını kaybetmeme neden olmuştu.

Bu düşüncelerle uzun süre derslerime odaklanamadım…